Şimdi dostlarım, en tatlı vaktinde öğleden sonranın büyük bir sadizmle ilan edilir kayıplarımız. Utanırız. Elimizdeymiş gibi kaderimiz, yazımızı biz yazmışız gibi üzülürüz kaybettiklerimizi gördükçe. Belki gözümüzde birkaç damla yaş ile mesul tutuluruz dünümüzden, yaralarımızdan. Yaranmak için mükemmeliyetçi insan soyuna, kim bilir ne bahaneler uydururuz hatalarımıza. Sanki bir biz günahkârmışız gibi, sanki tüm suçların mükellefleriymişiz gibi, hâkim karşısında hesap verircesine açıklama gereği hissederiz bu düşmüşlüğümüzü. Kaldı ki itiraz hakkı da tanımazlar bize, itiraz etmek günahtır onlar için. Ah dostlarım benim, tüm susuşumuz bundan değil mi zaten? Yorulduk insanlara insanlığı anlatmaktan.

Sınırsız bir kâbus, sabahsız bir gece

Yıldızları öldürüyor sokak lâmbaları

Söndürün

Söyleyin sussun sokak köpekleri

İçimde bir çocuk ağlıyor

Can çekişiyor iç sesim, vicdanım

Kalbim, ritmi bozuk bir ağıt tutturuyor

Ruhuma gardiyan oluyor göğüs kafesim

Nevrim dönüyor, yitik sevgilerde

Bir eylül sabahı, sessiz ama azimle

Yağmur yağıyor bu ruhsuz kentte

Ve yağmurun her tanesi seni düşürüyor aklıma

Ürkek adımlarla geçiyorsun

Kalbimin acıyan yerlerinden

Geçip gidiyorsun Suzan

Kırgınlığıma aldırmadan

Verdiğin sözler yankılanıyor

Boş bir evin tenhalığında

Sustuğun yerde tükeniyor

İnsanlık adına beslediğim ümitler