Şubatı bulamadık sevgilim

Hapsolduk ocağın içine

Yandık, yanıldık fazlasıyla

Uğursuzdu o pazartesi

On üçünde sobeledi bizi

Dağıldık

Kaçtık birbirimizden

Sığınacak gölgeler aradık

Ağlayacak tenhalar

İnsanlar aradık unutmak için

Bulamadık

Neden şiir yazdığımı sormuştun yağmurlu bir akşamüzeri, hani küçük bir şemsiyenin altında, bir sitenin önündeki bankta. Kasıntı bir cevap ile geçiştirmiştim sorunu. Ötelediğim gerçek bugün yapıştı yakama, ele veriyorum kendimi;  “Herkesin bir hikâyesi vardır ama herkesin bir şiiri yoktur” diyor Asaf, yalan yok etkilendim bu laftan ve oturarak mısra mısra işledim seni. Gözlerinden başladım önce, zeytin irisi gözlerinden. Peşinden sık ve sarı saçların düştü aklıma, saçlarından bahsettim tütün kokan gecelerde. Oysa sigara bile içmem. Sonra yetmedi gözlerin, kokun yetmedi, bende “gülüşün” dedim. Sığamadım, uyaklarım yetişemedi huzura. Kalemimin mürekkebi gibi, yazdıkça tükendim. Olsun.  Yılmadım, yine yazdım seni…

Seni yazdım, çünkü bir tek sen yakıştın mısrama. Seni yazdım çünkü farklıydın sende benim gibi, herkes olmayı hak etmeyecek kadar farklıydık ve sevgilim emin ol bu yüzden ayrıldık…